استدلال القایی (در مقایسه با استدلال قیاسی یا استدلال اخلاقی) روش استدلالی است که در آن محل به عنوان مدارک قوی برای حقیقت نتیجه گیری ارائه شده است. در حالی که نتیجه گیری یک استدلال قیاسی مطمئن است، حقیقت نتیجه گیری استدلال استقراء ممکن است بر اساس شواهد ارائه شده باشد.بسیاری از لغت نامه ها استدلال استقامتی را به عنوان مشتق اصول کلی از مشاهدات خاص تعریف می کنند، هرچند که برخی منابع با این استفاده مخالف هستند.تعریف فلسفی استدلال استقامتی بیشتر از پیشرفت ساده از نمونه های خاص / فردی تا تعمیمات گسترده تر است. در عوض، موضع یک استدلال منطقی استقامتی نشان می دهد که برخی از درجه حمایت (احتمال القایی) برای نتیجه گیری، اما آن را شامل نمی شود؛ این است که آنها حقیقت را بیان می کنند اما آن را تضمین نمی کنند. به این ترتیب امکان حرکت از اظهارات کلی به نمونه های فردی (به عنوان مثال، قاعده های آماری که در زیر بحث شده است) وجود دارد.
|