საფრანგეთში დაბრუნებისთანავე, ჯეფერსონმა მიიღო ვაშინგტონის მოწვევის მოსახურება. ჯეფერსონი თავდაპირველად საფრანგეთში დაბრუნდა, მაგრამ ვაშინგტონმა განაცხადა, რომ ის ახალ კაბინეტშია. ამ დროისთვის აქტუალური საკითხები იყო ეროვნული ვალი და დედაქალაქის მუდმივი ადგილმდებარეობა. ჯეფერსონმა ნაციონალური ვალი გააპროტესტა და აღნიშნა, რომ თითოეულმა სახელმწიფომ საკუთარი საპასუხოდ დატოვა, ხაზინის მდივნის ალექსანდრე ჰამილტონისგან განსხვავებით, რომლებიც ფედერალური მთავრობის მიერ სხვადასხვა სახელმწიფოების დავალიანების კონსოლიდაციას ითხოვდნენ. ჰამილტონი ასევე ჰქონდა თამამი გეგმები ეროვნული საკრედიტო და ეროვნული ბანკის ჩამოყალიბებას, მაგრამ ჯეფერსონმა ეს მკაცრად გააპროტესტა და ცდილობდა შეენახა თავისი დღის წესრიგი, რომელმაც ვაშინგტონმა მისი კაბინეტიდან უარი თქვა. ჯეფერსონმა მოგვიანებით დატოვა კაბინეტი ნებაყოფლობით; ვაშინგტონს არასდროს აპატიებს მას და არასოდეს ისაუბრა მასზე. მეორე მნიშვნელოვანი საკითხი იყო დედაქალაქის მუდმივი ადგილმდებარეობა. ჰამილტონმა მხარი დაუჭირა დედაქალაქის ჩრდილოეთის ცენტრალურ სავაჭრო ცენტრებთან ახლოს, ხოლო ვაშინგტონმა, ჯეფერსონმა და სხვა აგრესურმა ქვეყნებმა სამხრეთ-დასავლეთით. ხანგრძლივი ჩიხების შემდეგ, 1790 წლის კომპრომისი დადგა, მუდმივად განთავსდა კაპიტალი პოტომაკის მდინარეზე და ფედერალურმა მთავრობამ აიღო 13 ქვეყნის ომები. 1791 წლის გაზაფხულზე, ჯეფერსონმა და კონგრესმენ ჯეიმს მედისონმა ვერმონტის დასვენება მოაწყვეს. ჯეფერსონი მიგრანინებს განიცდიდა და ის ჰემილტონის საბრძოლველად დაიღალა. 1792 წლის მაისში ჯეფერსონმა შეაშფოთა პოლიტიკური მეტოქეების ფორმირება; მან ვაშინგტონში წამოაყენა და მოუწოდა მას არჩევნებში მონაწილეობის მიღება იმ წელს, რაც გაერთიანების გავლენას ახდენს. მან მოუწოდა პრეზიდენტს მოახდინოს მოქალაქეთა შეკრება პარტიაში, რომელიც დაიცავს დემოკრატიას ბანკების კორუფციული ზეგავლენისა და ინტერესების გათვალისწინებით, როგორც ფედერალისტების მიერ. ისტორიკოსები აღიარებენ ამ წერილს, როგორც დემოკრატიული რესპუბლიკური პარტიის პრინციპების ადრეული გაშუქება. ჯეფერსონმა, მედისონმა და სხვა დემოკრატიულმა რესპუბლიკელმა ორგანიზაციებმა სახელმწიფოთა უფლებებისა და ადგილობრივ კონტროლს უპირატესობდნენ და ხელისუფლებაში ფედერალური კონცენტრაციის წინააღმდეგი იყვნენ, ხოლო ჰამილტონი უფრო მეტ ძალაუფლებას მიაღწია ფედერალური მთავრობისთვის. ჯეფერსონმა მხარი დაუჭირა საფრანგეთს ბრიტანეთის წინააღმდეგ, როდესაც ორი ერი იბრძოდა 1793 წელს, თუმცა მისი არგუმენტები კაბინეტში საფრანგეთის რევოლუციურმა ელჩმა ედმონდ-ჩარლზ ჟენეტმა პრეზიდენტ ვაშინგტონში გახსნა. ბრიტანეთის მინისტრთან გიორგი ჰამონდთან გამართული დისკუსიების დროს ჯეფერსონმა წარუმატებლად სცადა ბრიტანეთის დაარწმუნოს პარიზის ხელშეკრულების დარღვევის აღიარება, რათა დაეტოვებინა ჩრდილო-დასავლეთით თავიანთი პოსტი, ხოლო აშშ-ს მონობისთვის, რომელიც ბრიტანეთისგან გათავისუფლდა ომი. 1793 წლის დეკემბერში ჯეფერსონმა კაბინეტის თანამდებობა დატოვა, შესაძლოა, პოლიტიკური ძალისხმევის გაძლიერება ადმინისტრაციის გარეთ. მას შემდეგ, რაც ვაშინგტონის ადმინისტრაციამ ჯეი ხელშეკრულება დიდ ბრიტანეთთან (1794) მოლაპარაკება დაიწყო, ჯეფერსონმა დაინახა მიზეზი, რომ მისი პარტიის აქცია მოეწყო და მოტიციელოდან ეროვნული ოპოზიცია მოაწყო. ჰამილტონის მიერ შემუშავებული ხელშეკრულება მიზნად ისახავს დაძაბულობის შემცირება და ვაჭრობის გაზრდა. ჯეფერსონმა გააფრთხილა, რომ გაზრდის ბრიტანეთის გავლენას და რესპუბლიკურ რევოლუციას, რაც მას "უძლიერეს აქტიურობას [ჰამილტონსა და ჯეიზე] უწოდებს მთავრობას". ხელშეკრულება გავიდა, მაგრამ 1805 წელს ჯეფერსონის ადმინისტრაციის ვადა ამოიწურა და არ განახლდა. ჯეფერსონმა განაგრძო პრო-ფრანგული პოზიცია; ტერორის რეჟიმის ძალადობის დროს მან უარი თქვა რევოლუციის უარყოფა: "საფრანგეთიდან უკან დაიხია ამერიკაში რესპუბლიკურიანობის მიზეზი".
|